کد مطلب:217052 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:267
دستگیری امام
هارون الرشید آخرین خلیفه عبّاسی؛ سعی و تلاش فراوان داشت تا امام(ع) را به شهادت برساند، به همین منظور روش های گوناگون را به كار برد. از یك جهت شخصیت عالی و مقام بلند مرتبه امام (ع) او را سخت نگران كرده بود، و از جهت دیگر دوستی و محبّت به اهل بیت مردم را به آن خاندان الهی سخت وابسته نموده بود. در حقیقت كسی نبود كه امام (ع) را نشناسد و از قدر و منزلت حضرت آگاه نباشد و به فرزند رسول خدا (ص) احترام نگذارد. این وضعیت هارون الرشید را نسبت به تخت و سلطنت خود بیمناك كرد. او برای دور نگه داشتن مردم از فرزند رسول خدا (ص) همواره حضرت را از زندانی به زندان دیگر منتقل كرد. امّا هر مرتبه آنچنان زندانبان ها تحت تأثیر شخصیت حضرت قرار می گرفتند كه هارون الرشید آن ها را تنبیه و سرزنش می كرد. زمانی كه فضل بن یحیی از دستور كشتن امام (ع) سرپیچی كرد، هارون او را برهنه نمود و صد تازیانه در مجلس عباس بن محمّد به او زد. [1] .
امام(ع) بارها در زندان بصره و بغداد بازداشت شد. حضرت كاظم (ع) روزها را در زندان روزه می گرفت و شب ها به عبادت خدا مشغول بود، و هیچ گاه اظهار ناراحتی، ناشكری و عدم رضایت نكرد، بلكه فارغ شدن برای عبادت خداوند را از بهترین نعمت ها می دانست. سومین بازداشت حضرت با نگهبانی سندی بن شاهك مصادف شد. هارون الرشید به سندی دستور داد تا عرصه را بر امام (ع) بسیار تنگ كند. آن مرد پلید و گناه كار در برابر امام خشونت و قساوت را به آخرین درجه رساند، امّا حضرت همچنان بردبار، محتسب و متوكّل بود. رشید به سندی دستور داد تا امام را به سه رطل آهن ببندد و در زندان را نیز قفل كند و فقط برای وضو به امام اجازه ی خروج دهد.
امام(ع) بارها در زندان بصره و بغداد بازداشت شد. حضرت كاظم (ع) روزها را در زندان روزه می گرفت و شب ها به عبادت خدا مشغول بود، و هیچ گاه اظهار ناراحتی، ناشكری و عدم رضایت نكرد، بلكه فارغ شدن برای عبادت خداوند را از بهترین نعمت ها می دانست. سومین بازداشت حضرت با نگهبانی سندی بن شاهك مصادف شد. هارون الرشید به سندی دستور داد تا عرصه را بر امام (ع) بسیار تنگ كند. آن مرد پلید و گناه كار در برابر امام خشونت و قساوت را به آخرین درجه رساند، امّا حضرت همچنان بردبار، محتسب و متوكّل بود. رشید به سندی دستور داد تا امام را به سه رطل آهن ببندد و در زندان را نیز قفل كند و فقط برای وضو به امام اجازه ی خروج دهد.
[1] سيرة رسول الله(ص)، ج 2، ص 393.